1. «هركس قدر خود را نداند از گزندش ايمن مباش.»
قال علي النقي (ع) مَنْ هانَتْ عَلَيْهِ نَفْسُهُ فَلا تَاْمَنْ شَرَّهُ (تحف العقول ص483)
2. «دنيا بازارى است كه گروهى از آن سود برند و گروهى ضرر و زيان كنند.»
قال علي النقي (ع) اَلدُّنْيا سُوقٌ رَبَح فيها قَوْمٌ وَ خَسِرَ اخَروُن (تحف العقول ص483)
3. «كسى كه از خود راضى باشد خشمناكان نسبت به او بسيار شوند.»
قال علي النقي (ع) مَنْ رَضِيَ عَنْ نَفْسِهِ كَثُرَ السّاخِطُونَ عَلَيْهِ (الانوار البهيّة ص 143) (بحارالانوار ج78ص369)
4. «فقر(كنترل نشده به وسيله ايمان) مايه سركشى نفس و نا اميدى شديد است.»
قال علي النقي (ع) اَلْفَقْرُ شرَّة النَّفْسِ وَ شِدَّةُ القُنُوطِ (بحارالانوار ج78ص368)
5. «بهتر از نيكى بجا آورنده نيكى است و زيباتر از زيبايى گوينده زيبايى است (سخن زيبا است) و برتر از علم حمل كننده علم است (كه آن را در عمل نيز جارى سازد) و بدتر از بدى فراگيرنده بدى است و وحشتناكتر از وحشت سوار شونده بر وحشت است.»
قال علي النقي (ع) خَيْرٌ مِنَ الْخَيْرِ فاعِلُهُ وَ اَجْمَلُ مِنَ الْجَميِ قائِلُهُ وَ اَرْجَحُ مِنَ الْعِلْمِ حامِلُهُ وَ شَرُّ مِنَ الشَّرِّ جالِبُهُ وَ اَهْولُ مِنَ الْهَوْلِ راكِبُهُ (اعيان الشيعه ( الطبع الجديد) ج2 ص 39)
6. «خدا را جز به وصفى كه خودش فرمود نتوان توصيف كرد چگونه مى توان خداى را وصف كرد كه نيروهاى حسى از درك او عاجزند و نيروى تصور ذهنى از دريافتش ناتوان است و خاطره هاى قلب را ياراى محدود كردن او نيست و او در ديدگان نگنجد.»
قال علي النقي (ع) انَّ اللهَ لا يوُصَفُ الاّ بِما وَصَفَ بِهِ نَفْسَهُ وَانَّي يُوصَفُ الَّذِي تَعْجِزُ الْحَواسُّ انْ تُدْرِكَهُ وَالاوْهامُ انْ تَنْالَهُ وَالْخَطَراتُ انْ تَحُدَّهُ وَالابْصارُ عَنِ الاحاطَةِ بِهِ (تحف العقول ص482)
7. «كسى كه گمان برد كه به گناه كردن مجبور است (عقيده جبر را دارد) گناه خود را به گردن خدا افكنده و او را در مورد مجازات كردن بندگان ظالم نموده است.»
قال علي النقي (ع) فَمَنْ زَعَم انَّه مُجْبَرٌ عَلَي اْلمَعاصِي فَقَدْ أحالَ بِذَنبِهِ عَلَي اللهِ وَقَدْ ظَلَّمَهُ في عُقُوبَتِهِ (تحف العقول ص461)
8. «خداوند (در زمين) داراى قطعه زمينهائى است كه دوست دارد انسانها او را در آنجا بخوانند و هر كه در آن قطعه ها دعا كند دعايش را به استجابت برساند حائر ( امام حسين (ع) از آن قطعه ها است.»
قال علي النقي (ع) انَّ لِلهِ بِقاعاً يُحِبُ انْ يُدْعا فيها فَيَسْتَجيبَ لِمَنْ دَعاهُ وَالْحيرُ مِنْها (تحف العقول ص482)
9. «هرگاه زمانى بيايد كه عدالت در آن زمان بر ظلم و ستم غلبه كند درچنين زمانى حرام است كه مومنى به مومن ديگر گمان بد كند مگر آنكه يقين به بدى او نمايد ولى هرگاه زمانى بيايد كه ظلم و جور بر عدالت پيروز گردد روا نيست كه كسى گمان خير از ديگرى داشته باشد جز در آنجا كه يقين به خبر ديگرى داشته باشد.»
قال علي النقي (ع) اذا كانَ زَمانٌ الْعَدْلُ فيهِ اغْلََبُ مِنَ الْجَوْرِ فَحَرامٌ ان يَظُنَّ احَدٌ بَاحَدٍ سُوءً حَتّي يَعْلَمَ ذلِكَ مِنْهُ وَ إذا كانَ زَمَانٌ الْجَورُ اَغْلَبُ فيهِ مِنَ الْعَدْلِ فَلَيْسَ لِاَحَدٍ أنْ يَظُنَّ بِاَحَدٍ خَيْراً ما لَم يَعْلَمْ ذلِكَ مِنْهُ (اعيان الشيعه ( الطبع الجديد) ج2ص39)
10. «كسى كه در راه تحصيل خير و سعادت گام برمى دارد و در همين مسير با اينكه هنوز به تكامل نرسيده مرگ به سراغش آيد چنين فردى به سعادت رسيده و در حال سعادت مرده است اين سخن خدا آنجا كه مى فرمايد: وَ مَنْ يَخْرُجْ مِنْ بَيْتِهِ مُهاجِراً اِلَي الله وَ رَسُولِهِ ثُمَ يُدِْركْهُ الْمَوْتُ فََقَدْ وَقَعَ اَجْرَهُ عَلَي الله و هر كسى كه از خانه اش به عنوان مهاجرت به سوى خدا و پيامبر او بيرون رود سپس مرگش فرا رسد پاداش او بر خدا است.»
قال علي النقي (ع) ... فَمَنْ ماتَ عَلي طَلَبْ الَحَقِ وَ لَمْ يُدْرِكْ كَما لَهُ فَهُوَ عَلي خَيْرٍ وَ ذلِكَ قَوْلُهُ : وَمَن يَخْرُجْ مِنْ بَيْتِهِ مُهاجِراً الَي الله وَرَسُولِهِ .... الاية (تحف العقول ص472)
