1. «پاك و منزه است خداوندى كه اقرار به نعمتش را ، حمد و سپاس خود قرار داده است ، پاك و منزه است خدواندى كه اقرار به ناتوانى از بجاآوردن شكر خدا را ، به جاى شكر پذيرفته است.»
قال علي بن الحسين(ع) سُبْحانَ مَنْ جَعَلَ اْلإعْتِرافَ بِالنِّعْمَةِ لَهُ حَمْداً سُبْحانَ مَنْ جَعَلَ اْلإِعْتِرافَ بِالْعَجْزِ عَنِ الشُكْرِ شُكْراً . (بحارالانوار ج78ص142)
2. «بينديشد و عمل كنيد براى آنجا (جهان ابدى قيامت) كه براى آن آفريده شده‌ايد چرا كه خداوند شما را بيهوده نيافريده است.»
قال علي بن الحسين(ع) تَفَكَّرُوا وَ اعْمَلُوا لِما خُلِقْتُمْ لَهُ فَإِنَّ اللهَ لَمْ يَخْلُقْكُمْ عَبَثاً (تحف العقول ص274)
3. «و بپرهيزيد از همنشينى با گنهكاران ، و يارى سمتگران ، و مجاورت و همسايگى با فاسقان بگريزيد از فتنه گرى آنها بر حذر باشيد و از درگاهشان فاصله بگيريد و بدانيد كه هركس با دوستان خدا مخالفت كرد و به غير دين خدا دين ديگرى را پيروى نمود مستبدانه امر و راى خود را ملاك كار خود قرار داد ، نه فرمان ولى خدا را ، گرفتار آتش فروزانى گردد كه بدن ها را مى خورد آن بدن هايى كه بدبختى و پستى بر آنها چيره گشته است ، پس عبرت بگيريد اى بينايان و خدا را حمد و سپاس كنيد به خاطر آنكه شما را هدايت كرد ، و بدانيد كه شما نمى توانيد از قدرت خدا به سوى قدرت غير خدا بيرون رويد و خداوند اعمال شما را بنگرد و سپس به سوى او محشور مى‌شويد بنابراين از موعظه و پند خدا بهره بگيريد و به آداب شايستگان مودب گرديد.»
قال علي بن الحسين(ع) وَايّاكُمْ وَ صُحْبَةَ الْعاصينَ وَ مَعُونَةَ الظّالِمينَ وَ مُجاوَرَةَ الْفااسِقينَ احْذَرُوا فِتْنَتَهُمْ وَ تَبَاعَدوُا مِنْ ساحَتِهم وَاعْلَمُوا اَنَّهُ مَنْ خالَفَ اَوْلِياءَ اللهِ وَ دانَ بِغَيْرِ دينِ اللهِ وَ اَسْتبَدَّ بِاَمْرِهِ دوُنَ اَمْرِ وَلِّي اللهِ في نارٍ تَلْتَهِبُ تَاْكُلُ اَبْداناً ( قَدْ غابَتْ عَنْها اَرْواحُها ( غَلَبَتْ عَلَيْها شِقْوَتُها ( فَهُمْ مَوْتَي لايَجِدوُن َحَرَّ النّارِ ( فَاعْتَبِروُا يا اوْلِي الْاَبْصارِ واحْمَدوُا اللهَ عَلي ماهَداكُمْ وَ اعْملوُا اَنَّكُمْ لا تَخْرُجوُنَ مِنْ قُدْرَةِ اللهِ الي غَيْرِ قُدْرَتِةِ وَ سَيَرَ اللهُ عَمَلَكُمْ ثُمَّ الَيهِ تُحْشَروُنَ فَانْتَفِعوُاْ بِالْعِظَةِ وَ تَاَدَّبُوا بَادابِ الصَّالحِينَ (تحف العقول ص254)
4. «امام سجاد (ع) در ضمن نامه‌اى به محمد بن مسلم زهرى (يكى از علماى دربارى آن عصر) چنين نوشت : خداوند در كتابش (قرآن ، از علما پيمان گرفته) مي فرمايد: حتماً آن (حقايق كتب آسمانى) را براى مردم بيان كنيد و كتمان ننماييد» تو بدان كه ساده ترين نمونه كتمان و سبكترين بارى كه در اين راه بر دوش تو خواهد آمد اين است كه: ترس و وحشت ظالم (از عواقب ظلمش) را كه دارد تو با نزديك شدن به او (به عنوان يك مقام دينى) آرامش بخشى ، و راه گمراهى او را هموار نمايى... مگر نه اين است كه ستمگران با اين دعوتهايى كه از تو ميكنند مى خواهند تو را همانند قطب آسيا محور بيدادگريهاي خود قرار دهند و ستمگريهاى خود را گرد وجود تو بچرخانند؟ تو را پلى براى بلاهاشان سازند تا نردبان گمراهيها و مبلّغ كجرويهايشان باشى و تو را به همان راهى ببرند كه خود مى‌روند آنها ميخواهند به وسيله تو علماى راستين را در نظر مردم مشكوك سازند و دلهاى عوام را به سوى خود بكشند آنها كارى كه به دست تو ميكنند از عهده مخصوصترين وزيران و نيرومندترين همكارانشان بر نمى‌آيد تو بر خرابكارى ها و فساد آنها سرپوش مي نهي و پاى خاص وعام را به دربارشان مي گشايى و چه ناچيز است آنچه آنها به تو مى‌دهند در برابر آنچه از تو مى گيرند؟ و چه بى ارزش است آنچه براى تو آباد ميكنند در برابر آنچه ويران مى‌نمايند در مورد خود بينديش كه ديگرى براى تو نينديشد و به حساب خود برس كه تو انسان مسئول هستى و تو را به پاى حساب ميكشند و مورد بازخواست قرار مى‌دهند.»
قال علي بن الحسين(ع) في كتاب له الي محمد إبن مسلم الزهري اَخَذَ عَلََي الْعُلَماءِ في كِتابِهِ اِذْ قالَ لَتُبَيَّنُنَّهُ لِلنّاسِ وَلا تَكْتُمُونَهُ…. وَاَعْلَمْ انَّ اَدْني ما كَتَمْتَ وَاَخَفَّ مَا احْتَمَلْتَ اَنْ اَنَسْتَ وَحْشَةَ الظّالِمِ وَ سَهَّلْتَ لَهُ طَريقَ اَلْغَيَّ بِدُنُوَّكَ مِنْهُ حينَ دَنَوْتَ ...اَوَلَيْسَ بِدُعَائِهِ اِيَّاكَ حينَ دَعاكَ جَعَلُوكَ قُطْباً اَدَارُوْا بِكَ رَحْيَ مَظالِمِهِمْ وَ جِسْراً يَعْبُرُونَ عَلَيْكَ اِلي بلاياهُم وَ سُلَّماً اِلي ضلالَتِهِم داعِياً اِلي غَيَّهِمْ سالِكاً سَبِيلَهُمْ يُدْخِلُونَ بِكَ الشَّكّ عَلَي الْعُلمَاءِ وَ يَقْتادُونَ بِكَ قُلَوبَ الْجُهّالِ اِلَيْهِمْ فَلَمْ يَبْلغ اَخَصُّ وُزَارئِهِمْ وَلا اَقْوي اَعْوانِهِم اِلّا دُونَ ما بَلَغْتَ مِنَ اِصْلاحِ فَسادِهِمْ وَ اخْتِلافِ الْخاصَّةِ وَ الْعامَّةِ اِلَيْهِمْ فَما اَقَلَّ ما اَعْطَوَكَ في قَدْرِ ما اَخَذُوا مِنْكَ وَما اَيْسَرما عَمَّرُوا لَكَ فَكَيْفَ ما خَرَّبُوا عَلَيْكَ فَانْظُرْ لِنَفْسِكَ فَاِنَّهُ لايَنْظُرُ لَها غَيْرُكَ (تحف العقول ص276)
5. «هيچ قطره اى در پيشگاه خدا محبوبتر از دو قطره نيست 1- قطره خونى كه در راه خدا ريخته مى شود 2- قطره اشكى كه در تاريكى نيمه هاى شب (از خوف خدا) ريخته ميشود و مقصود بنده در اين حال خدا است.»
قال علي بن الحسين(ع) ما مِنْ قطْرَةٍ اَحَبَّ اِلي اللهِ عَزَّوَجَلَّ مِنْ قَطْرَتَيْنِ قَطْرَةَ دَمٍ في سَبيل اللهِ وَ قَطْرَةُ دَمْعَةٍ في سَوادِ الليَّلِ لا يُريدُ بِها عَبْدٌ الاَّ اللهَ عَزَّوَجَلَّ (بحارالانوار ج100ص10)
6. «سه چيز نجاتبخش مومن است: 1- نگهدارى زبان از مردم و از غيبت كردن آنها 2- پرداختن به كارهايى كه براى آخرت و دنيا سودمند است 3- گريه طولانى بر گناه خود.»
قال علي بن الحسين(ع) ثَلاثٌ مُنْجِياتٌ لِلْمُوْمِنِ كَفُّ لِسانِهِ عَنِ النّاسِ وَاغّتِيابِهِمْ وَ اِشْغالُهُ نَفْسَهُ بِما يَنْفَعُهُ لِاخِرَتِهِ وَدُنْياهُ وَ طُولُ الْبُكاءِ عَلي خَطيئَتِهِ (تحف العقول ص282)
7. «سه خصلت است كه در هر مومنى باشد او در حمايت خداست و در قيامت خداوند او را سايه عرش جا دهد و از وحشت آن روز بزرگ ايمن سازد: 1- هرچه خودش از مردم خواهان است (و توقع از مردم دارد كه حقش را بدهند و به او احترام كنند و…) همان را به آنها بدهد. 2- در هيچ كار دست دراز نكند و گام به جلو ننهد مگر اينكه بداند كه اين اقدام او در راه اطاعت خدا است يا در راه نافرمانى خدا 3- تا عيبى را از خود دور نساخته از برادر دينيش عيبجويى نكند پرداختن به عيب خود (اصلاح آن) مشغله اى كافى است كه انسان را از عيبجويى ديگران باز ميدارد».
قال علي بن الحسين(ع) ثَلاثٌ مَنْ كُنَّ فيهِ مِنَ الْمُوْمِنينَ كانَ في كَنَفِ اللهِ وَ اظَلّهُ اللهُ يَوْمَ اْلقِيامَةِ في ظِلِّ عَرْشِهِ وَاَمَنَهُ مِنْ فَزَعِ الْيَوْم اْلاكْبَرِ : مَنْ اَعْطي مِنْ نَفْسِهِ ما هُوَ سائِلُهُمْ لِنَفْسِهِ وَ رَجُلٌ لَمْ يُقَدِّمْ يَدَاً وَلا رِجْلاً حَتّي يَعْلَمَ انَّهُ في طاعَةِ اللهِ قَدَّمَها اَوْ في مَعْصِيَتِهِ وَ رَجُلٌ لَمْ يَعِبْ اَخاهُ بِعَيْبٍ حَتّي يَتْرُكَ ذلِكَ الْعَيْبَ مِنْ نَفْسِهِ (بحارالانوار ج78ص141)
8. «البته باهيچ كس دشمنى نكن، هر چند گمان كنى به تو زيان نرساند ، و البته دوستى هيچ كس ترك نكن ، هر چند گمان كنى كه سودى به تو نرساند»
قال علي بن الحسين(ع) لا تُعادِيَنَّ أَحَداً وَإِنَ ظَنَنْتَ أَنَهُ لا يَضُرُّكَ وَ لا تَزْهَدَنَّ في صَداقَةَ أَحَدٍ وَإِنَ ظَنَنْتَ أَنَّهُ لا يَنْفَعُكَ (بحار الانوار ج78 ص160)
9. «همانا معرفت ، و كمال دين مسلمان در اين است كه : 1- پر چانگى نكند و سخن بيهوده نگويد. 2- جدال ، ستيز اندك نمايد. 3- داراى حلم و بردبارى باشد. 4- صبور باشد. 5- خوش اخلاق باشد.»
قال علي بن الحسين(ع) اِنَ الْمَعْرِفَةَ وَ كَمالَ دينِ الْمُسْلِمِ تَرْكُهُ الْكَلامَ فيما لا يَعْنِيِهِ وَ قْلَّةُ مِرائِهِ وَ حِلْمُهُ وَ صَبْرُهُ وَ حُسْنُ خُلْقِهِ (تحف العقول ص279)
10. «اندك نمودن تقاضاى نياز به ديگران ، بى نيازى نقد است.»
قال علي بن الحسين(ع) قِلَّةُ طَلَبَ الْحَوائِجِ مِنَ النّاسِ هُوَ الْغَنيَ الْحاضِرُ (تحف العقول ص279)
