1. « كسى كه به سوى حاكم ستمگر برود و او را به تقوا پرهيزكارى و ترس از خدا امر كند و نيز او را موعظه كرده و از عواقب وخيم بى‌دينى هشدار دهد همانند پاداش و كردار نيك جن وانس براى او خواهد بود.»
قال باقر العلوم(ع) مَنْ مَشي اِلي سُلْطانٍ جائِرٍ فَأَمَرَهُ بِتَقْوَي اللهِ وَ خَوَّفَه وَ وَعَظَهُ كانَ لَهُ مِثْلُ أَجْرِ الثَّقَلَينِ مِنَ الْجِنِّ وَ اْلإِنْسِ وَ مِثْلُ أَعْمالِهِمْ (بحار الانوار ج75 ص375)
2. «اسلام بر پنج پايه بنا شده است:1- بر پا داشتن نماز.2- دادن زكات. 3- حج خانه خدا ( كعبه).4- روزه ماه رمضان.5- ولايت (و قبول امامت) ما خاندان رسالت در مورد ترك چهار پايه نخست ( در بعضى از موارد) رخصت داده نشده است پس كسى كه ثروت ندارد بر او زكات واجب نيست و كسى كه مستطيع نيست بر او حج واجب نيست و كسى كه بيمار است نشسته نماز بخواند و در ماه رمضان روزه نگيرد ولى در مورد ولايت خواه انسان بيمار باشد يا ثروتمند باشد يا فقير حتماً لازم است به ولايت و امامت امامان معصوم (ع) معتقد باشد»
قال باقر العلوم(ع) بُنِي اْلإِسلاُم عَلي خَمْسٍ : إِقامِ الصَّلاةِ وَ ايتاءِ الزَّكاةِ وَ حَجِّ الْبَيتِ وَصَوْمِ شَهْرِ رَمَضانَ وَالْوِلايةَ لَنا أَهْلِ الْبَيتِ فَجُعِلَ في أَرْبَعَ مِنْها رُخْصَةٌ وَ لَمْ يجْعَلْ فِي الْوِلايةِ رُخْصَةٌ مَنْ لَمْ يكنْ لَهُ مالٌ لَمْ تَكنْ عَلَيهِ الزَّكاةُ وَ مَنْ لَمْ يكنْ لَهُ مالٌ فَلَيسَ عَلَيهِ حَجٌّ وَمَنْ كانَ مَريضاً صَلّي قاعِداًَ وَأَفْطَرَ شَهْرَ رَمَضانَ وَالْوِلايةَ صَحيحاً كانَ أَوْ مَريضاً أَوْ ذا مالٍ أَوْ لا مالَ لَهُ فَهِي لازِمَةٌ (وسائل الشيعه ج 1ص14)
3. «خداوند متعال به شعيب پيامبر (ص) وحي كرد:« من از قوم تو ، صد هزار نفر را عذاب مي کنم ، چهل هزار نفر از شرار وگنهکارانشان را ، و شصت هزار نفر از نيکانشانرا.» شعيب (ص) عرض کرد: پروردگارا! آن چهل هزار نفر از بدان هستند و سزاوار عذاب ولى اين شصت هزار نفر نيكان چرا عذاب مى‌شوند؟ خداوند به او وحى فرمود: به خاطر آنكه آن نيكان با گنهكاران رفت و آمد سازش كارانه نمودند و به خاطر خشم من بر آنها ، خشم بر آنان ننمودند ( و نهى از منكر نكردند)»
قال باقر العلوم(ع) أَوْحِي اللهُ إِلي شُعَيبَ إِنّي مُعَذِّبٌ مِنْ قَوْمِك مِئَةَ أَلْفٍ: أَرْبَعينَ أَلّفاً مِنْ شِرارِهِمْ وَستِّينَ أَلْفاً مِنْ خِيارِهِمْ فَقالَ : يارَبِّ هؤُلاءِ اْلأَشْرارُ فَما بالُ اْلأَخْيارِ ؟ فَأَوْحَي اللهُ عَزَْوَجَلَّ إِلَيهِ : داهَنُوا أَهْلَ الْمَعاصِي فَلَمْ يغْضَبُوا لِغَضَبي (مشكوة الانوار ص51)
4. «اطاعت امام حق پس از شناخت او بالاترين كنگره و ارجمندترين مقام و كليد دين و طريق دستيابى به شئون زندگى . رضايت و خشنودى خداى رحمان است آگاه باشيد اگر مردى شب را به عبادت به سر آورد و روز را روزه بگيرد و همه اموالش را صدقه بدهد و همه عمرش به حج برود ولى ولايت و امامت ولى خدا را نشناسد تا با او پيوند بر قرار ساخته وهمه کردارش را تحت رهنمودهاي او انجام دهد چنين كسى هيچ گونه حق پاداش گرفتن از درگاه خدا ندارد و از صف مومنان خارج است »
قال باقر العلوم(ع) ذِرْوَةُ اْلأَمْرِ وَسَنامُهُ وَمِفْتاحُهُ وَ بابُ اْلاشْياءِ وَ رِضي الرَّحْمنِ الطّاعَةُ لِلإِمامِ بَعْدَ مَعْرِفَتِهِ أَما لَوْأَنَّ رَجُلاً قامَ لَيلَهُ وَ صامَ نَهارَهُ وَ تَصَّدَقَ بِجَميعِ مالِهِ وَ حَجَّ جَميعَ دَهْرِهِ وَ لَمْ يعْرِفْ وِلايةَ وَلِي اللهِ فَيوَالِيه وَ يكون جَميعَ اَعْمالِهِ بِدَلالَتِهِ إِلَيهِ ما كانَ لَهُ عَلَي اللهِ حَقُّ في ثَوابِهِ وَ لا كانَ مِنْ أَهْلِ اْلايمانِ . (وسائل الشيعه ج1 ص91)
5. «بدان كه تو ولى ( يار و ياور) ما نخواهى شد مگر آنگاه كه اگر همه همشهريان تو گفتند آدم خوبى هستى شاد نگردى بلكه ( در هر صورت ) خود را بر كتاب خدا عرضه كنى اگر به راه آن مي روى و در موردى كه خواسته پارسا باشى پارسا هستى و در آنجا كه گفته مايل باشى مايل ميباشى و از تهديدش بيمناكى بنابراين ثابت و استوار باش و به تو بشارت باد كه هر چه مردم درباره تو بگويند به تو زيان نرسد».
قال باقر العلوم(ع) وَ اعْلَمْ بِأَنَك لا تَكونُ لَنا وَلِياً حَتَّي لَوِ اجْتَمَعَ عَلَيك أَهْلُ مّصْرِك وَ قالُوا : إِنَك رَجُلُ سوءٍ لَمْ يحْزُنْكَ ذلِك وَ لَوْ قالُوا: إِنَك رَجُلٌ صالِحٌ لَمْ يسُرَّك ذلك َو لكن اعْرِضْ نَفّسَك عَلي كتابِ اللهِ فَإِنْ كنْتَ سالِكاً سَبِيلَهُ زاهِداً في تَزْهِيدِهِ راغِباً فِي تَرْغِيبِهِ خائِفاً مِنْ تَخْوِيفهِ فَاتْبُتْ وَ أَبْشِرْ فَإِنَهُ لا يضُرُّك ما قِيلَ فيك. (تحف العقول ص284)
6. «به نقل سليمان بن خالد امام باقر (ع) فرمود آيا نمى‌خواهى اصل و فرع و بالاترين کنگره اسلام را به تو خبر دهم؟ عرض كردم چرا قربانت گردم فرمود اصل اسلام نماز است و فرع آن زكات است و بالاترين کنگره آن جهاد است سپس فرمود: اگر بخواهى درهاى سعادت را به تو خبر دهم؟ عرض كردم : آرى مى‌خواهم قربانت گردم فرمود : روزه سپرى در برابر آتش است صدقه گناه را مى‌زدايد و شب زنده دارى به ذكر خدا»
قال باقر العلوم(ع) عَنْ سُلَيمانِ بْنِ خالدٍ عَنْ أَبي جَعْفَرٍ عَلَيهِ السَّلامُ قالَ: أَلا اُخْبِرُك بِاْلإِسْلامِ أَصْلِهِ وَ فَرْعِهِ وَذِرْوَةِ سَنامِهِ ؟ قُلْتُ :بَلي جُعِلْتُ فِداك قالَ: أَمّا أَصْلُهُ فَالصَّلاةُ وَ فَرْعُهُ الزَّكاةُ وَ ذِرْوَةُ سَنامِِهِ الْجِهادُ ثُمَّ قالَ : إِنْ شِئتَ أَخْبَرْتُك بِأَبْوابِ اْلخَيرِ قُلْتُ : نَعَمْ جُعِلَتْ فِداك قالَ : الصَّوْمُ جُنَّةٌ مِنَ النّاِر وَ الصَّدَقَهُ تَذْهَبُ بِالْخَطيئَةِ وَ قِيامُ الرَّجُلِ في جَوْفِ الليلِ بِذِكرِ اللهِ . (اصول كافي ج2 ص23)
7. «هركس دين‌دارى خدا كند با انجام عبادتى كه خود را در آن به زحمت افكند ولى امام و پيشوايى تعيين شده از جانب خدا براى خود انتخاب نكرده باشد كوشش او پذيرفته نيست و او گمراه و سرگردان است خدواند او را ناپسند دارد و مثال او همانند حكايت گوسفندى است كه از چوپان و گله خود گم شود و تمام روز با تلاش در رفت وآمد باشد و چون شب فرا رسد گله اى را كه از چوپان خودش نيست، ببنيد به سوى آن رود و به آن فريب خورد و در خوابگاه آن گله بخوابد هنگامى كه چوپان گله خود را حركت دهد آن چوپان و گله را ناشناس بنگرد باز با چوپانش ببيند به سوى آن بگرود و فريفته آن گردد چوپان هم به او فرياد زند كه : بيا و به چوپان و گله خود بپيوند كه تو از چوپان و گله خود گمشده و سرگردانى آن گوسفند هراسان و سرگردان و تنها به اين سو آن سو زند و چوپانى هم ندارد كه به چراگاهش رهبرى كند يا او را به منزلش برساند ، در همين هنگام گرگ فرصت گمشدن او را غنيمت شمرده و او را بخورد.»
قال باقر العلوم(ع) كلُّ مَنْ دانَ اللهَ بِعِبادَةٍ يجْهَدُ فيها نَفْسَهُ وَ لا اِمْامَ لَهُ مِنْ اللهِ فَسَعْيهُ غَيرُ مَقْبُولٍ وَ هُوَ ضالٌ مُتَحَيرٌ وَ اللهُ شانِي لاعْمالِهِ وَ مَثَلْهُ كمَثَلِ شاةٍ ضَلَّتْ عَنْ راعِيها وَ قَطِيعِها فَهَجَمَت ذاهِبَةً وَ جائِيةً يوْمَها ، فَلَمّا جَنَّهَا اللَّيلَ بَصُرَتْ بِقَطيعٍ مَعَ غَيرِ راعيها فَحَنَّتْ الَيها وَ اغْتَرَّتْ بها فَباتَتْ مَعَها في رَبْضَتِهَا فَلَمّا اَنْ ساقَ الرّاعي قَطيعهُ اَنْكَرَتْ راعيها وَ قَطيعَها فَهَجَمَتْ مُتَحَيِّرَهً تَطْلُبُ راعيَها وَ قَطيعَها فَبَصُرَتْ بِغَنَمٍ مَعَ راعيها فَحَنَّتْ الَيْها وَ اغْتَرَّتْ بِها فَصاحَ بِها الرّاعي اِلْحَقي بِراعيك وَ قَطيعك فَانَّك تائِهَهٌ مُتَحَيرَهٌ عَنْ راعيك وَ قَطيعِك فَهَجَمَتْ ذَعِرَهً مُتَحَيرَهً نادَّهً لا راعِي لَها يرْشِدُها اِلي مَرْعاها اَوْيرُدُّها فَبَينا هِي كذلِك اِذِا اغْتَنَم الذِّئْبُ ضَيعَتَها فَاَكلَها وَ كذلِك وَ اللهِ يامُحَمَّدُ مَنْ اَصْبَحَ مِنْ هذِهِ الاُمَّةُ لا اِمامَ لَهُ مِنَ اللهِ جَلَّ وَ عَزَّ ظاهِراً عادِلاً اَصْبَحَ ضالاً تائِهاً وَ اِنْ ماتَ عَلي هذِهِ الحال مات ميتةَ كفْرٍ وَ نِفاقٍ (اصول كافي ج1 ص375)
8. «آن كس دوستى كند براى خدا و دشمنى كند براى خدا و ببخشد براى خدا او شخصى است كه ايمانش كامل شده است»
قال باقر العلوم(ع) مَنْ اَحَبَّ لِلّهِ وَ اَبْغَضَ لِلّهِ وَ أعْطي لّلِّهِ فَهُوَ مِمَّنْ كمُلَ ايمانُهُ (اصول كافي ج2 ص124)
9. «جابر مى‌گويد : امام باقر (ع) به من فرمود : اى جابر آيا كسى كه ادعاى تشيع مى‌كند براى او همين قدر كافى است كه از محبت ما خانواده دم زند ؟ سوگند به خدا ، شيعه ما نيست مگر آن كس تقواى الهى پيشه خود سازد و از فرمان خدا اطاعت فرمايد ، اى جابر شيعه ما شناخته نشود جز به خصلتهائى مانند : فروتنى ، خشوع ، امانت دارى ، بسيارى ياد خدا ، روزه ، نماز ، نيكى به پدر و مادر و رعايت حق همسايگان فقير و مستمند ، و توجه به قرضداران ، يتميمان ، راستگوئى ، تلاوت قرآن ، و بازداشتن زبان از مردم ، جز در خير و نيكى ، و شيعيان ما امانت دار فاميل خود در امور هستند »
قال باقر العلوم(ع) عَنْ جابِرٍ عَنْ اَبي جَعْفَر عَلَيْهِ السَّلامُ قالَ: قالَ لي يا جابِرُأ يكتَفي مَنْ ينْتَحِلُ التَّشَيعَ اَنْ يقوُلَ بِحُبِّنا اَهْلَ الْبَيتِ ؟ فَوَ اللهِ ما شِيعَتُنّا اِلاّ مَنْ اَتَّقَي اللهِ وَاطاعَهُ وَما كانُوا يعْرَفُونَ يا جابِرُ الاّ بِالتَّواضُعِ وَ التَّخَشُّعِ وَ اْلأمانَةِ وَ كثْرَةِ ذِكرِاللهِ وَ الصَّوْمِ وَ الصَّلاةِ وَ الْبِرَّ بِالْوالِدَينِ وَ التَّعاهُدِ لِلْجيرانِ مِنْ الْفُقَراءِ وَاَهْلِ الْمَسْكنَةِ وَ الْغارِمينَ وَ اْلاَيتامِ وَ صِدْقِ الْحَديثِ وَ تِلاوَةِ اْلُقرانِ وَ كفِّ الالْسُنِ عَنْ النّاسِ الاّ مِنْ خَيرٍ وَ كانُوا اُمَناءَ عَشائِرِهِمْ في اْلاشْياءِ (اصول كافي ج2 ص74)
10. «همانا مومن كسى است كه چون خرسند شد ،خرسندى او ، او را به گناه و باطلى وارد نسازد و چون خشمگين شد ، خشم او، او را از سخن حق بيرون نبرد و هنگامى كه صاحب قدرت شد قدرت او ، او را به آنچه حق ندارد ، نكشاند»
قال باقر العلوم(ع) اِنَّمَا الْمُوْمِنُ الَّذي اِذا رَضِي لَمْ يدْخِلْهُ رِضاهُ في اِثْمٍ وَ لا باطِلٍ وَاذُا سَخَطَ لَمْ يخْرِجْهُ سَخَطْهُ مِنْ قَوْلِ الْحَقّ وَ الَّذي اذا قدِرَ لَمْ تُخْرِجْهُ قُدْرَتُهُ الَي التَّعَدَّي الي ما لَيسَ لَهُ بِحَقَّ (اصول كافي ج2 ص234)
